Na przestrzeni ostatnich lat w wielu zakątkach świata inżynierowie na różne sposoby próbują opracować najbardziej efektywne i ekonomiczne metody przekształcenia energii słonecznej w parę.
W 2014 roku naukowcy i inżynierowie z MIT stworzyli strukturę zdolną do przekształcenia około 85% energii słonecznej w parę. Od tego czasu ulepszyli już ten słoneczny generator pary, aby był on skuteczny nawet w pochmurne i deszczowe dni.
Dwa lata temu naukowcy z Massachusetts Institute of Technology (MIT) opracowali materiał zbudowany z warstwy płatków grafitu umieszczonych swojego rodzaju piance węglowej, która po wystawieniu na działanie energii słonecznej, przy bardzo intensywnym świetle jest w stanie przekształcić 85% zgromadzonej energii w parę . Struktura ta, która jest porowata i unosi się na wodzie, może wytwarzać parę nawet przy stosunkowo niskim natężeniu promieniowania słonecznego. Zdaniem naukowców pracujących przy tym genialnym projekcie, wyprodukowanie takiej struktury przypominająca gąbkę jest tania w produkcji w porównaniu z innymi, konwencjonalnymi metodami wytwarzania pary znanymi nam z dotychczasowego rynku kotłowni parowych.
W minionych latach zespół badawczy MIT ulepszył ten rewolucyjny projekt generatora słonecznego, aby działał nawet w pochmurne dni, kiedy może podgrzać wodę do temperatury wrzenia i zamienić ok. 20% wchodzącego światła w parę wodną. Co ciekawe, technologia stworzona w Massachusetts nie wykorzystuje luster ani soczewek do koncentracji światła. Zamiast tego, opiera się na zwykłej folii bąbelkowej owiniętej wokół gąbki. Ten niedrogi materiał pozwala urządzeniu wychwytywać energię słoneczną, przekształcać ją w ciepło i kierować do porów gąbki, które pobierają wodę i uwalniają ją w postaci pary.
Niemieccy inżynierowie opracowali również system luster, które wraz z ruchem planety wokół słońca podążają za nim, odbijając promienie i kierując je do absorbera, w którym umieszczona jest ciecz „transportująca” ciepło. Cieczą tą może być olej termalny czy woda. Podgrzany czynnik trafia następnie do zbiornika podobnego do kotła parowego gdzie przepływa przez system orurowania podobny do tego w klasycznym kotle parowym i podgrzewa znajdującą się w zbiorniku wodę, z której następnie wydzielana jest para technologiczna.
Technologia ta na razie nie eliminuje klasycznych kotłowni zasilanych olejem lub gazem, stanowi raczej uzupełnienie i dodatkowe źródło ciepła, która jest w pełni ekologiczne i wspiera zieloną przemianę technologii przemysłowych. W świetle obecnych problemów energetycznych na świecie najprawdopodobniej zakłady przemysłowe coraz chętniej będą korzystały z rozwiązań, które będą pozyskiwały energię z naturalnych źródeł.